‘Wie bent u?’ riep hij. ‘Wat wilt u van mij?’
De onbekende zei niets.. Ik focuste mij op zijn gezicht maar ik kon niets herkennen. Ik begon te zweten van angst, wat wilde hij van mij? Ik herhaalde opnieuw mijn vraag: Wie bent u? Opnieuw geen reactie.. Ik moest iets ondernemen, maar wat? Ging ik lopen of stapte ik op de onbekende af? Misschien kende ik hem wel of was het één of andere flauwe plezante die met zijn vrije tijd geen raad wist. Één ding stond wast, ik moest iets ondernemen want zo kom ik niets nieuws te weten wie hij is. Is het wel een hij of is het een zij? Ik begon me te focussen op geuren misschien kwam ik zo meer te weten. Ik rook niets speciaals of toch? Het was mijn eigen angstzweet dat ik rook en dat was niet echt aangenaam.
Na een periode van stilte probeer ik de onbekende opnieuw te bestoken met een vraag. ‘Ken ik u?’ klonk het met een krop in de keel. Opnieuw geen antwoord maar ik hoorde voetstappen dichterbij komen. Ik voelde me ongemakkelijk worden en zette enkele stappen achteruit. Dit keer kwam er wel een antwoord: ‘Stop!’ riep een man dreigend. Ik verstijfde meteen, voor het eerst had de man gesproken en de stem kwam me niet bepaald bekend voor of toch? Er sloop veel twijfel in mezelf, er gingen zoveel vragen door mijn hoofd en mijn hart bonsde als nooit tevoren. Ik begon te hyperventileren. Al jaren lang ben ik astmapatiënt, telkens als ik mezelf begin op te winden voel ik de kortademigheid komen, net als nu! Normaal gezien neem ik dan een medicijn in maar dat heb ik nu niet bij.. Ik begon diep in- en uit te ademen. In en uit..
De man kwam dichter en sprak opnieuw: ‘Blijf uit de buurt van mijn vriendin of anders loopt het NIET goed af!’ schreeuwde de man. De man draaide zich om en liep weg. Ik stond daar perplex aan de grond genageld. Met veel vragen keerde ik huiswaarts, maar het belangrijkste is dat ik nog steeds leef of toch voor even…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten